Sarah Schrijft over haar ervaringen tijdens de Zelfvertrouwenbooster van I LOVE ME.

De harde wind blaast door mijn haren, suist in mijn oren. Ik hoor de zee in de verte. Ik voel me lekker, wil mijn armen spreiden tegen de wind in maar ik hou me in.

Boven mij hoor ik het geklepper van een blauwe vlieger. Ik volg de strakgespannen touwen naar beneden. Blonde haren wapperen voor een stralend meisjesgezicht. Uit de mouwen van haar blauwe jas steken kleine handen. Met haar vingers omklemt ze de plastic beugels van de vlieger. Rode laarsjes steken fel onder haar jas uit. Zo vliegert ze, haar vader kijkt aandachtig toe.

Dan… zet het meisje een stapje naar achteren, de beugels glijden uit haar handen. De vlieger valt met een doffe harde klap. “Niet loslaten!” schreeuwt haar vader, “Niet loslaten!”.

Het meisje kijkt hem aan, tussen hen ligt de vlieger. Ik verwacht schrik te zien in haar ogen, maar ik zie iets anders. Ze lijkt onaangedaan en bijna tevreden. Ze draait zich om, zet één been voor de ander en loopt op een klein zandberg af. Alsof ze ‘los wil laten’.

Ik loop verder, spreid heel even mijn armen.

In de I love me-cursus experimenteer ik met loslaten. Er is altijd iets dat roept: niet loslaten! Controle houden! Maar wat als ik heel hard schreeuw of lach? Wat als ik heel breed beweeg? Wat als ik ongelooflijk ziedend word?

Vlak voor het finale-optreden fantaseer ik hoe het zou zijn als ik mijn rol echt zou spelen zoals ik het voel. Ik heb al veel overwonnen, maar hou mij nog in. Ik neem mij voor op z’n minst mijn armen meer te laten spreken.

Ik kom op, maak grote stappen, spreid mijn armen en spreek hard. Mijn buitenkant is zo groot als mijn binnenkant voelt! Heerlijk! Weer een stap verder dan die dag op het strand. Stap voor stap de controle uit je handen laten glijden.

En… zo nu en dan helemaal.