“Dit voelt niet prettig,” zei een jonge vrouw in een workshop gisteren. Ze trok zich terug, ging een mandarijntje eten en stapte uit de oefening. De rest liep rond en had de opdracht gekregen om steeds als ze een groepslid tegenkwamen stil te staan en elkaar wat langer aan te kijken dan anders. Vervolgens gaf je elkaar een knikje en liep je door.

Na afloop deelden de groepsleden hoe veilig ze zich hadden gevoeld. Hoe de meditatie die aan de oefening voorafging hen bij henzelf en hun rust hadden gebracht. Dat ze het contact nu opener ervaarden en met minder masker voor. Veel waren verbaasd over hoe we in anderhalf uur tijd ons zo op ons gemak konden voelen bij elkaar.

De jonge vrouw deelde ook. Ze had met een frons op haar gezicht geluisterd naar haar groepsleden. Ze kende zichzelf best als een zelfverzekerd en mondig persoon, maar voelde zich echt niet op haar gemak. Ze kende ons niet.

“Openen in contact wordt pas veilig als je ook grenzen mag stellen.”

Een deel van de groep wilde aan de slag om haar ongemak te fixen of werden er zelf wat onrustig van. Ik remde het proberen te fixen af. Ik bevestigde dat ze vast goede reden had om zich te voelen zoals ze zich voelde en bekrachtigde de eerlijkheid in het uitspreken hierin.

Veiligheid is ook dat je je onveilig mag voelen. Openen in contact wordt pas veilig als je ook grenzen mag stellen. Als je je ook mag afsluiten. En dat je dan jezelf niet bekritiseerd, maar geduld hebt met jezelf. En dat groepsleden je niet afwijzen. Je mag je veilig voelen in je onveiligheid. “Ja, maar ik wil haar erbij betrekken,” zei een groepslid. “Ze is er al bij,” zei ik.

Het was in een experiment in contact en dit kwam uit haar experiment.

Een uur later zat de vrouw er duidelijk anders bij. “Nou ik ben denk ik nu waar jullie anderhalf uur geleden waren.” “Wat fijn dat het enige wat je nodig had, was tijd.”

(I LOVE ME workshop als deel van het vitaliteitsprogramma van een organisatie)