Ik vind de wereld best overweldigend. Toen ik 17 jaar was, en net het huis uit was vond ik dit ook al. Mijn studie en loopbaan lag voor me en ik dacht: Wat is mijn taak? Wat heb ik te doen om het hier beter te maken? Ik ben zelf te snel van de leg om oorlogskinderen te helpen en verre oorden, of te werken op de eerste hulp onder veel druk. Ik heb niet het temperament of geduld voor recht of politiek.
Ik ontdekte theater en wat het met me deed. Ik ontdekte dat ik goed was in andere mensen een veilige plek geven om uit hun schulp te komen. En dat mijn zorgvuldig opgebouwde uitdagingen mensen hielp om dapperder, milder en weerbaarder te worden.
Dit is nu mijn bijdrage. Ik kan mezelf in de spiegel aankijken en weten dat ik iets doe. Ik help mensen te werken aan hun binnenkant. Aan vrede in henzelf. En laat iemand anders, of misschien zelfs de mensen die ik heb geholpen, werken aan de praktische, politieke, juridische veranderingen die er nodig zijn om de wereld beter te maken.
Ik wil iedereen bedanken die het hun werk en levensmissie heeft gemaakt om de wereld rechtvaardiger en gezonder te maken. Ik zie je. En iedereen die slachtoffer is geweest van de pijnpunten van de maatschappij. Het spijt me. We schoten te kort. Ik schoot tekort. Tekortschieten en genoeg zijn kan tegelijk bestaan. Een oncomfortabele maar realistische positie. Liefs Annet